Ο εγωισμός είναι από τις πιο ψυχοφθόρες αρρώστιες όλων των εποχών. Μάλιστα θα έλεγα πως παρουσιάζει, χωρίς αμφιβολία, χαρακτηριστικά πανδημίας. Δεν είναι τυχαίο πως, στις πιο σημαντικές θρησκείες παγκοσμίως, θεωρείται ως ένα από τα στοιχεία που οπωσδήποτε πρέπει να αποβάλλει ο άνθρωπος, εάν θέλει να εξελιχθεί πνευματικά.
Πόσο καλά γνωρίζουμε όμως αυτήν την έννοια; Είμαστε σε θέση να την αναγνωρίσουμε, ως συμπεριφοριστικό στοιχείο, στην καθημερινή συνδιαλλαγή μας με τους άλλους ή στις προσωπικές μας σκέψεις; Ο εγωισμός έχει προκύψει από τη λέξη «εγώ» και δηλώνει την ανάγκη που έχει κάποιος να επιβάλει τις ιδιαιτερότητες του εαυτού του στο περιβάλλον του, προωθώντας το ίδιον όφελος. Δεν έχει καμία σχέση με την αγάπη προς τον εαυτό καθώς αυτή είναι μία πολύ ανώτερη έννοια που δεν εμπεριέχει τέτοια σκονίσματα. Για να αγαπήσει κάποιος τον εαυτό του πρέπει να αναγνωρίσει ταυτόχρονα τη μικρότητα και τη μεγαλοσύνη που εμπεριέχει, πρέπει να είναι ταπεινός.
Όλοι ξεκινάμε με μία εγωιστική φόρα στη ζωή. Τα μωρά, επιβάλλουν στο περιβάλλον τους τις συνθήκες που τα ευνοούν, άσχετα εάν αυτό δεν γίνεται συνειδητά ή θεωρείται δικαιολογημένο. Και αργότερα όσο αρχίζει να παρίσταται η λογική, λόγω εγωισμού, απαιτούν και γκρινιάζουν και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, αυτό συνεχίζεται και στην ενήλικη ζωή.
Τι είναι όμως αυτό που μας ωθεί να φερόμαστε εγωιστικά; Μήπως λειτουργεί ως ένστικτο αυτοσυντήρησης; Μήπως έτσι νομίζουμε πως διεκδικούμε τη θέση μας στον κόσμο; Κατά τη γνώμη μου ο εγωισμός δηλώνει την ανάγκη μας να φανούμε πιο ισχυροί απ’ όσο είμαστε και λειτουργεί ως μέσο άμυνας απέναντι στους εγωισμούς των άλλων. Δηλώνει δε και την εκ βαθέων παρερμηνεία της έννοιας της ισχύος. Η ισχύς ενός ανθρώπου δεν πηγάζει από την υπεροχή, είναι απόρροια μίας ακλόνητης θέσης ουσίας και ήθους, η οποία δεν χαρίζεται, αλλά κατακτιέται. Όσο ο άνθρωπος ψάχνει εξωτερικά τρόπους να υπερέχει, τόσο απομακρύνεται από αυτή τη θέση ουσίας, γίνεται ανίσχυρος και καλύπτει το κενό με εγωισμό.
Πρέπει να καταλάβουμε πως η ισχύς φαίνεται από όσα δίνει απλόχερα ένας άνθρωπος και όχι από όσα συγκεντρώνει και πως οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ των ανθρώπων είναι ανυπόστατη. Δεν ήρθαμε σ’ αυτόν τον κόσμο για να δείξουμε ότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, αλλά για να εξυγιάνουμε αυτήν την τάση.