Τα δυό μου χέρια έχουν δύο διαφορετικές προεκτάσεις. Η μια είναι η πένα μου και το πληκτρολόγιο και η άλλη ο φακός μου. Και οι δύο είναι μεγάλες μου αγάπες και ο δικός μου τρόπος να εξωτερικέυω σκέψεις , προβληματισμούς και συναισθήματα. Ένας ακόμα τρόπος , να επικοινωνήσω με τους ανθρωπούς να μοιράζομαι, αλλά και για να ανακαλύψω, νέα μονοπάτια, δίνοντας τροφή για σκέψη, στον εαυτό μου και ελπίζω και σε άλλους.
Βλέπετε για εμένα μια εικόνα ισούται με χιλιές , μπορεί και με λιγότερες η περισσότερες λέξεις , όμως παράλληλα , συμπληρώνεται καλύτερα, όταν συνδιάζεται με τις λέξεις. Και ας ειναι λιγότερες. Εξάλλου πάντα πίστευα, πως οι λέξεις δημιουργούν ,εικόνες και οι εικόνες γεννούν λέξεις. Αυτή η στήλη λοιπόν, θα γεμίσει απο εικόνες, και λέξεις που αποτυπώνουν στιγμές. Διάσπαρτες στον χρόνο. Με αφορμή μια τυχαία στιγμή, που αποθανατίστικε σε μια φωτογραφία , έγινε εικόνα και συμπληρώθηκε με λέξεις . Και ευχόμαι να μπορέσω να σας παρασύρω και να δείτε μέσα απο μια άλλη ματιά εικόνες της πόλης και οχι μόνο. Γιατί οι προεκτάσεις μπορούν να είναι πολλές και ενδιαφέρουσες.
Φωτεινή Κατσάλη
Εθνικής Αμύνης Δίπλα στο Νοσοκομειο Γενηματάς 15 Ιουνίου 2020
Βγαίνω απο το νοσοκομείο Γενηματάς , πέρασα μιας και ήταν στον δρόμο μου για να χαιρετήσω την αγαπημένη μου φίλη και γιατρό. Εφημερέυει άλλα δε χάνει το χαμογελό της, ούτε τη δύναμη της να φροντίσει. Τα είπαμε για λίγο πίνωντας εναν γρήγορο καφέ.
-Να προσέχεις μου φωνάζει.
-Εχω την καλυτερη παθολογίνα κολλήτη ! Δεν φοβάμαι τίποτα της απαντώ. Γελάμε και χαιρετιόμαστε απο μακριά.
Στείλε μου ένα σημάδι Θεέ μου! Να καταλάβω τι πρέπει να κάνω. ‘Εχω ενα δίλημα τις τελευταιές ήμερες που με βασανίζει. Νιώθω εγκλωβισμένη και δεν ξέρω τι είναι καλύτερο. Ο συμβιβασμός η η ελευθερία μου;
Καθώς βγαίνω απο την πύλη, ελπίζωντας για το σημάδι μου , ενα ασθενοφόρο ακούγεται με τη στριγγλιά σειρήνα του. Διαπερνάει τα τύμπανα μου και τρυπάει τις σκέψεις μου βίαια και ταραγμένα. Δεν μπορεί να είσαι εσύ κακόφωνο, το σημάδι μου. Θα πρέπει να είμαι πολύ άρρωστη! Μουρμίζω και βιάζομαι να σταθώ, παράμερα για να περάσει το ασθενοφόρο.
Περπατάω στο πεζοδρόμιο με νευρικο βαρύ βήμα και σκέφτομαι, ότι λίγο πολύ όλοι νοσούμε. Και περισσότερο απο την καταπίεση της ελευθερίας μας και των πραγματικών μας αναγκών. Θαρρώ πιανόμαστε , σε καλά κρυμμένες, ξόβεργες σαν ανύποπτα πτηνά. Τελικά αλλάζουν τα πράγματα η μένουν ίδια; Τα διλλήματα οδηγούν, κάπου καλύτερα ή τσακίζουν περισσότερο τα φτερά μας;
-Σιγά θα μου τρομάξεις τα περιστέρια!
Η δυνατή φωνή με ξαφνιάζει και με επαναφέρει απο τις σκέψεις μου . Γυρίζω ενοχλημενη να να δω ποιός μου φώναξε.
Βλέπω έναν άντρα καθισμένο στο πεζοδρόμιο , κάτω απο ένα αυτοσχέδιο, σκέπαστρο απο χαρτόνι για τον ήλιο και γύρω του περιστέρια, να τρώνε απο τα χέρια του ψωμί.
-Θα δώσεις κάτι να πάρω και άλλο ψωμί;
Με ρωτάει και περιμένει με το άλλο του χέρι απλωμένο. Ψάχνω για ψιλά.. Βρίσκω δύο ευρώ και του τα δίνω.
-Αι κοπέλα , σε ευχαριστώ και άλλη φορά πιο σιγά να περπατάς.
-Μπορώ να σε φωτογραφίσω; Του λέω και ήδη το μυαλό μου τρέχει ..
Δεν μου απαντάει σαν να μην άκουσε και συνεχίζει να ταϊζει τα πουλιά. Πηγαίνω απέναντι και τον φωτογραφίζω. Για μια στιγμή, με κοιτάζει σαν να μου δίνει τελικά την εγκρισή του και μετά με αγνοεί. Βλέπω την φωτογραφία του. Και οι σκέψεις γίνονται χείμμαρος και προσπαθούν να ειπώθουν με λέξεις. Μπαίνω στα πανεπιστήμια απέναντι. Βρίσκω μια παρέα φοιτητών να κάθονται στο γρασίδι με σημειώσεις συζητώντας και γελώντας.
-Παιδιά συγνώμη . Μήπως έχετε ένα στιλό και μια κόλλα χαρτι;
Μια κοπέλα σκίζει δυο φύλλα απο ενα τετράδιο και μου τα δίνει με ενα στιλό. Κάθομαι παρά δίπλα τους . Και γράφω κοιτώντας την φωτογραφία του άντρα με τα περιστέρια…
ΤΑΪΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Όταν τα σύμπαντα γίνουνε φως, και φύγουνε οι βροχερές σκέψεις , τότε μόνο μπορείς να γιγαντώσεις ότι μικρό και ασήμαντο σε ρίζωσε σε μια γωνιά που έτσι και αλλλιώς , δε μπόραγε να σε χωρέσει! Και μη ξεχνάς πως όταν φέυγεις απο τις σκιές, δεν υπάρχει γυρισμού δρόμος. Και αν σε πονάνε οι αρθρώσεις σου που ξεσκουριάζουν απο της καινοτυπίας την άθλια συνθήκη σου, που σε έπεισαν απο γεννησιμιού σου πως εκεί ανήκεις , πόνεσε μέχρι να λιγοθυμήσεις . Με πόνους γέννας σαν να σπάνε ταυτόχρονα πολλά οστά μαζί.
Και σαν δεν έχεις πια κορμό , για να βαστάξει τους μύες σου, γίνε νερό , γίνε αέρας, γίνε σκόνη και φωτιά και υψώσου στα αρχέγονα , τα ξεχασμένα, τα λησμονημένα αυτεξουσιά σου. Μέσα σε φως αποκωδικοποιημένο, απαλλαγμένο απο τα γήινα , θαμπά , χτίσε όσα με ανοησία γκρέμισες , μέσα στης λήθης σου το πανηγύρι.
Οι κομιστές θα σου δείξουν ένα μονοπάτι , χαραγμενο μέσα στο DNA σου. Μα πρέπει να το διαβείς με ήρεμη περπατησιά. Να ανακαλύψεις το θαυμαστό σου είναι, να δώσεις μια ευκαιρία στον εαυτό σου να ζήσει τη μεγαλοσύνη του πνέυματος . Να διώξεις την χλωμάδα της ψυχής , να αφήσεις το αίμα να κυλήσει μέσα στις φλέβες σου με πίεση , πρωτογενή , σαν ενα συμβόλαιο ζωής και οχι θανάτου.
Το κλειδί για να σπάσεις κωδικούς και στερεότυπα είναι η αγάπη . Απο μέσα προς τα έξω . Έξω απο την ατμόσφαιρα και τη λογική. Σε μια στιγμή σε μια πνοή να καταλάβεις , τον σκοπό και να τον φτάσεις ως το άπειρο .
Χωρίς φραγμούς και άτσαλα πίσω γυρίσματα. Υψώσου σαν πίδακας φωτός και μη σταλάξεις , ούτε σταγόνα μέσα σε σώματα και ψυχές που προσπαθούν μονάχα την ύλη να ορίσουν. Είναι ρουφήχτρες τοξικές γεμάτες βαριά μέταλλα, που αρρωσταίνουν και αδειάζουν, απο κάθετι καλό και όμορφο, όποιον πέσει στη δίνη τους .
Τα φτερά ! Δυνάμωσε τα φτερά ! Ταξίδεψε μέσα απο τις πύλες του μυαλού και φύγε απο ότι ποτέ δε σε μπόρεσε γιατί φοβήθηκε τη δυναμή σου. Και αν συναντήσεις ενάν τρελό, ποιητή που για συντροφιά του έχει τα περιστέρια, δώστου λίγα ψύχουλα να τα ταϊσει . Ταίζεις μαζί του την ελευθερία ! Δε το βλέπεις; Άνοιξες ήδη την πρώτη πύλη. Θα τη διαβείς; Ή θα γυρίσεις την πλάτη σου και θα την προσπεράσεις ;
Ευχαρίστησα την κοπέλα για την δανεική πένα και το χαρτί που ξέχασα να έχω μέσα, στην τσάντα μου και κοιτώντας προς τα επάνω χαμογέλασα για το σημάδι που μου δόθηκε. Δεν ήταν το αθενοφόρο τελικά. Αλλά ο άντρας με τα περιστέρια. Ακόμα κάθονταν απέναντι, χαμογελαστός και νομίζω πως τα περιστέρια γύρω του, ήταν περισσότερα. Συνέχισα τον δρόμο μου με το δίλλημα, να υπάρχει ακόμα στο κεφάλι μου, αλλά πολύ πιο ξεκάθαρο πια ,σχεδόν λυμένο.
ΥΣ: Περνώντας σήμερα το μεσημέρι απο το ίδιο σημείο ο φίλος μου ηταν εκεί! Ακριβώς στην ίδια θέση, όπως τον φωτογράφισα πρίν μήνες. Αν τύχει να περάσετε απο το σημείο, δώστε μια προσφορά σε αυτόν το τροφοδότη…
