Τα δυό μου χέρια έχουν δύο διαφορετικές προεκτάσεις. Η μια είναι η πένα μου και το πληκτρολόγιο και η άλλη ο φακός μου. Και οι δύο είναι μεγαλές μου αγάπες και ο δικός μου τρόπος να εξωτερικέυω σκέψεις , προβληματισμούς και συναισθήματα. Ένας ακόμα τρόπος , να επικοινωνήσω με τους ανθρωπούς να μοιράζομαι, αλλά και για να ανακαλύψω, νέα μονοπάτια, δίνοντας τροφή για σκέψη, στον εαυτό μου και ελπίζω και σε άλλους.
Βλέπετε για εμένα μια εικόνα ισούται με χιλιές , μπορεί και με λιγότερες η περισσότερες λέξεις , όμως παράλληλα , συμπληρώνεται καλύτερα, όταν συνδιάζεται με τις λέξεις. Και ας ειναι λιγότερες. Εξάλλου πάντα πίστευα, πως οι λέξεις δημιουργούν ,εικόνες και οι εικόνες γεννούν λέξεις. Αυτή η στήλη λοιπόν, θα γεμίσει απο εικόνες, και λέξεις που αποτυπώνουν στιγμές. Διάσπαρτες στον χρόνο. Με αφορμή μια τυχαία στιγμή, που αποθανατίστικε σε μια φωτογραφία , έγινε εικόνα και συμπληρώθηκε με λέξεις . Και ευχόμαι να μπορέσω να σας παρασύρω και να δείτε μέσα απο μια άλλη ματιά εικόνες της πόλης και οχι μόνο. Γιατί οι προεκτάσεις μπορούν να είναι πολλές και ενδιαφέρουσες.
Φωτεινή Κατσάλη
Πλατεία Ναυαρίνου
31 Οκτωβρίου 2019 Θεσσαλονίκη
Περπατώ στους δρόμους της πόλης , για να βρώ κάτι ενδιαφέρον να φωτογραφίσω. Τα βήματα μου με πηγαίνουν στην πλατεία κατατεθέν της Σαλονίκης . Πλατεία Ναυαρίνου . Κόσμος πολύς, κυρίως φοιτητές και τουρίστες κάνουν την βόλτα τους, με στάσεις στις κρεπερί και τα street food μαγαζάκια , για ένα γεύμα στο πόδι . Χτυπάει το κινητό μου . Κάθομαι στην άκρη για να μιλήσω . Είναι ένας φίλος μου . Ανησύχησε με την κακοκεφιά μου, των τελευταίων ημερών . Σπάνια εικόνα για τους οικείους μου να χάνω, την αισιοδοξία μου . Όταν λοιπόν γίνεται αυτό , χτυπάει συναγερμός .
-Τι γράφεις αυτόν τον καιρό μου λέει ;
– Προσευχές του λέω !
– Ελααα .. μη με κοροϊδεύεις .
– Καλά . Ποίηση απαντάω ξανά , αυτή τη φορά αυτοσαρκαζόμενη .
– Σίγουρα με δουλεύεις ! ( ίσως είναι το μόνο είδος που δε μπορώ να γράψω) .
-Γελάω με την αντίδραση του φίλου μου. Εντάξει τέρμα οι απειλές. Τελειώνω , ένα βιβλίο που αγαπώ πολύ . Και φωτογραφίζω, γράφοντας μικρά κειμενάκια καθημερινότητας , έτσι για το φευγιό του νου μου..
– Ωραία! θα ποστάρεις σήμερα καμία ωραία φώτο με κείμενο . Έχω καιρό να μπω στο facebook .
– Δεν ξέρω . δεν με κέντρισε τίποτα ακόμα, ξέρεις εγώ είμαι παιδί της έμπνευσης!
-Ξέρω , ξέρω είσαι κολλητή με τις μούσες εσύ, οχι μούσια! Μου απαντά γελώντας.
-Εσυ πως είσαι ; Ρωτάω με την ενδόμυχη ελπίδα, να ακούσω κάτι καλό .
– Περίεργα . Πολλές δυσκολίες, Τι να σου πω ; Νιώθω πως γίνεται πολύς κόπος , για το τίποτα !
Φωνές θόρυβος από μηχανή. Πασχίζω να ακούσω, καθαρά ,την φωνή του . Τον ακούω με διακοπές. Στιλώνω το βλέμμα μου απέναντι, εκεί από όπου έρχεται η φασαρία . Μια πολυκατοικία από το ισόγειο, ως την ταράτσα καλυμμένη από σκαλωσιές και επάνω σκαρφαλωμένοι, εργάτες έτοιμοι για δουλειά . Φωνάζουν τον χειριστή του γερανού κάτω . Προσπαθούν να συννενοηθούν . Κολλάω και παρατηρώ την κίνηση στην σκαλωσιά .
-Ρε Φωτεινή σου μιλάω. Ακούς;
-Συγνώμη αφαιρέθηκα!
– Α! Καλά! που ταξιδευεις πάλι ;
-Ξέρεις κάτι; Μη τα παρατάς . Δεν γίνεται πολύς κόπος για το τίποτα ! Σκέψου πως η ζωή μας είναι σαν ένα κτήριο. Στην αρχή καινούριο , φρεσκοβαμμένο , όμορφο, σχεδόν αψεγάδιαστο . Όσο περνάει ο καιρός , χτυπιέται από την βροχή , από το χιόνι από τον καυτό ήλιο . Χάνει τα χρώματα του γιατί θαμπώνουν. Ξεφλουδίζουν .
– Οκ καρντασίνα . Κατάλαβα, έφυγες πάλι ! θα σε πάρω αργότερα. Πρέπει να τελειώσω και με την δουλειά .
-Ναι κλείσε του λέω. Και εγώ θέλω να φωτογραφίσω. Βρήκα την φώτο της ημέρας και εξαιτίας σου το κείμενο . Το βράδυ αργά μπες facebook και θα καταλάβεις .
Φωτογραφίσα και μέχρι να γυρίσω στο σπίτι, είχα γράψει το κείμενο, όπως συνηθίζω μέσα στο κεφάλι μου. Η δύναμη της εικόνας τουλάχιστο σε εμένα μπορεί να πυροδοτήσει σκέψεις και συνειρμούς και να γίνει η αφορμή για να σκεφτώ βαθύτερα. Να μη μείνω μόνο σε ότι βλέπω αλλά να προχωρήσω εσώτερα, σε οτι αφουγκράζεται η καρδιά. Το βράδυ λοιπον έφραψα στο facebook, όχι μόνο για τον φίλο ,που μίλησα μαζί του στο τηλέφωνο αλλά και για όσους ζητούν κάτι παραπάνω απο μια εικόνα.
Λοιπόν φίλε μου, όπως σου έλεγα το πρωί, δεν κάνεις πολύ κόπο για το τίποτα . Ξεφλουδίζουν κατά καιρούς και με την πάροδο του χρόνου τα χρώματα της ζωής μας . Σοβάδες πέφτουν , ρωγμές δημιουργούνται , το ανσανσέρ χαλάει και ενώ πιστεύαμε πως θα ανέβουμε με μιας στο ρετιρέ , διαπιστώνουμε πως πρέπει να ξεκινήσουμε πάλι από το ισόγειο και νιώθουμε απελπιστικά κουρασμένοι, να ανέβουμε τόσους ορόφους, με τα πόδια . Και κάπου εκεί στήνετε μια σκαλωσιά! Και ξανά από την αρχή με μερεμέτια με νέα χρώματα , προσπαθούμε να ξαναβρούμε το φως και την ομορφιά μας .
Όροφο , όροφο , μπάλωμα στο μπάλωμα , εργάτες επάνω στην σκαλωσιά μας , προσπαθούμε να διορθώσουμε την πρόσοψη μας φωνάζοντας . Σκαλώνουμε σε καθημερινά μικρά , ξεχνώντας τα μεγάλα της καρδιάς . Σκαλώνουμε σε φόβους και ζαλιζόμαστε από τις ζημιές των έσω . Δεν βγαίνει ο λογαριασμός και ιδρώνουμε να βγούμε ταμείο πάσι θυσία! Προσπαθούμε να φτιάξουμε την φάτσα του κτηρίου μας και όχι το εσωτερικό του . Δεν είναι πολύς ο κόπος . Είναι πολύ το τίποτα , που το θεριέυουμε. δίνοντας του υπέρμετρη αξία !
Γιατί αγαπημένε μου φίλε, όσο ακόμα μπορείς να μερεμετιάζεις , τα έξω σου , κάποια στιγμή θα φτάσεις και στα μέσα . Και εκεί καμία σκαλωσιά δε θα χρειαστείς , και κανένα ανσανσέρ . Με δρασκελιές, θα ανέβεις και θα ξεχάσεις την κούραση . Γιατί εκεί όλα έχουν το πραγματικό τους μέγεθος και την αλήθεια που τους αναλογεί .
Πολλές οι δυσκολίες , δε φαντάζεσαι πόσες , όμως πως αλλιώς θα νιώσεις την εσωτερική φωνή των αιτούντων , που ζητούν να πάρουν επιτέλους εκείνο το γωνιακό μπαλκόνι με θέα την θάλασσα , που είναι γεμάτο με γλάστρες και λουλούδια;
Πολύς ο κόπος όταν χανόμαστε σε λάθος διαδρομές και δε τολμάμε να βγούμε από αυτές . Καθόλου εύκολο . Καθόλου ακατόρθωτο.
Κι αν σαν αντίκρυσα
τα όνειρα μου , πίσω από μια σκαλωσιά
Στημένη γιατρειά ,
ονόμασα το μερεμέτι
Και εργολαβία πρόσκαιρη
μιας πρόσοψης από καιρό αλλοιωμένης !
Εργάτης γίνηκα του λάθος εαυτού μου
Και κουτρουβάλησα με πάθος την ζωή μου.
( εξακολουθώ να μην μπορώ , όπως διαβάζεις να γράψω ποίηση ! Τραγική!)
-Ρε εσείς! Η Τουρίστρια μας βγάζει φωτογραφία! Ρε είμαστε όμορφοι . Φωνάζει από ψηλά ένας εργάτης . Ποζάρει αστεία.
Γελάω και τον χαιρετάω από μακριά . Ναι φίλε μου είσαι όμορφος! Γιατί χαίρεσαι επάνω στην σκαλωσιά σου και ποζάρεις με κέφι. Ανασαίνω μετά από μέρες και πάλι με αισιοδοξία . Κατι φέρνει ο αγέρας . Ίσως την μυρωδιά απο το φρέσκο βρεγμένο χώμα μετά τη βροχή , που τόσο αγαπώ .
Κατηφορίζω προς την παραλία . Ας δω την θάλασσα από χαμηλά, μιας και ακόμα στο ρετιρέ μου δεν κατάφερα να ανέβω ! Και έπειτα έχω να ξεπεράσω και μια υψοφοβία!
